Tot het einde van de 18de eeuw was de hulp aan de armen een uitsluitend kerkelijke aangelegenheid. De Tafel van de Heilige Geest (zoals toen de georganiseerde zorg voor de hulpbehoevenden heette) had vanouds belangrijke inkomsten uit cijnzen, renten en huuropbrengsten van woningen en landbouwgronden. De jaarlijkse rekeningen die telkens met Lichtmis (2 februari) afgesloten werden, gaven steeds een ruim overschot (boni). Kerk- en gemeentebestuur, maar ook particulieren ontleenden belangrijke bedragen. In het oude regime waren de boni bestemd voor de pastoor; hij gebruikte dit geld om kerkelijke aangelegenheden te bekostigen. Op hun beurt dienden de pastoors hun rekeningen ter controle voor te leggen aan de dekens.(1)
Open het PDF document om verder te lezen: Geschiedenis van het Bureel van weldadigheid of Armbestuur
